Λάθη των Μαθητών του Δημοτικού Σχολείου: από την Καθαρεύουσα στη Δημοτική

Περίληψη

Στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα η διδασκαλία του γλωσσικού μαθήματος συνοδεύεται διαχρονικά από μια ιδιαιτερότητα, σύμφυτη με την ταυτότητα της ίδιας της ελληνικής γλώσσας, ως ζωντανής γλώσσας, που συνεχώς εξελίσσεται, αντλώντας παράλληλα στοιχεία από το παρελθόν. Η διττή αυτή παράδοση αφενός προσδίδει στην ελληνική γλώσσα έναν λεκτικό πλούτο, αφετέρου συνιστά τη βασική αιτία για τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζει ο ομιλητής στη χρήση της. Το παρόν άρθρο εστιάζει στην εξελικτική πορεία της ελληνικής γλώσσας και στον αντίκτυπο αυτής στη διδασκαλία του γλωσσικού μαθήματος, προκειμένου να αναδειχτούν τα λόγια στοιχεία που επιβιώνουν στη νέα ελληνική γλώσσα. Η θεωρητική αυτή προσέγγιση εντάσσεται στα πλαίσια της προτεινόμενης, από τη γράφουσα, έρευνας, σκοπός της οποίας αποτελεί η διερεύνηση και η καταγραφή των συνηθέστερων λαθών που πραγματοποιούν οι μαθητές των δύο τελευταίων τάξεων του δημοτικού σχολείου κατά τη χρήση της γλώσσας και τα οποία συνδέονται με την επιβίωση των λόγιων στοιχείων.