Η διαγλωσσικότητα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα: Μια πρώτη διερεύνηση

Περίληψη

Στο παρόν άρθρο παρουσιάζονται τα δεδομένα έρευνας που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κατά το σχολικό έτος 2015-2016 μέσω της χρήσης ερωτηματολογίων και με εστίαση (α) στην έννοια της διαγλωσσικότητας (translanguaging) στην εκπαίδευση και (β) στη χρήση εκπαιδευτικών εφαρμογών που προάγουν την επιτυχή συνάντηση των γλωσσών και των πολιτισμών στο πλαίσιο της ελληνικής τάξης. Μετά από μία σύντομη επισκόπηση του όρου της διαγλωσσικότητας και κάποιων συναφών εννοιών της διεθνούς βιβλιογραφίας, παρουσιάζονται τα δεδομένα της εν λόγω έρευνας που αφορούν δύο ανοιχτές ερωτήσεις σχετικά με τις πρακτικές που προάγουν τη διαγλωσσικότητα και είτε χρησιμοποιούνται στην τάξη, είτε θεωρούνται καλύτερες από τους/τις εκπαιδευτικούς. Από τα δεδομένα προκύπτει ότι οι εκπαιδευτικοί, σε σημαντικό ποσοστό, φαίνεται ότι είναι έτοιμοι για μια δημιουργική και τολμηρή εκπαιδευτική διαδικασία η οποία θα περιλαμβάνει, πέρα από τη μετάφραση λέξεων στις γλώσσες καταγωγής των παιδιών, τη χρήση ποικίλων εφαρμογών που προάγουν την παράλληλη και δημιουργική σύνθεση των γλωσσών της τάξης, όλων των γλωσσών που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τέτοιες πρακτικές μπορεί να είναι η χρήση κειμένων ταύτισης, τραγουδιών, τα παιχνίδια ρόλων, κ.ά. Επίσης, μέσα από τα δεδομένα μας προκύπτει και η ανάγκη των εκπαιδευτικών για περαιτέρω εκπαίδευση και συνεχή ενημέρωση πάνω στα ζητήματα της συνάντησης των γλωσσών και των πολιτισμών στο σχολείο, μία ανάγκη που γίνεται όλο και πιο επιτακτική στο πλαίσιο των ευρύτερων σύγχρονων πολιτικο-κοινωνικών εξελίξεων στην Ελλάδα και στον διεθνή χώρο.