Αρχείο - Σελίδα 2
-
Χρόνος ΣΤ', Τεύχος 31, Γενάρης - Φλεβάρης 1967 (Το πολτοποιημένο λόγω της χούντας Τεύχος 31 του 1967)
Τόμ. 6 Αρ. 31 (1967)Σημείωση της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Κρήτης
Το τεύχος 31 του περιοδικού Θέατρο, που είχε προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει ως το τεύχος Γενάρη - Φλεβάρη 1967 (Χρόνος ΣΤ’), δεν κυκλοφόρησε ποτέ λόγω της δικτατορίας.
Σύμφωνα με την προσωπική μαρτυρία του Κ. Νίτσου στον καθηγητή Θεατρολογίας Πλάτωνα Δ. Μαυρομούστακο, η εκτύπωση του τεύχους 31 ολοκληρώθηκε την παραμονή της 21ης Απριλίου 1967 δεν είχε προλάβει να φτάσει στα περίπτερα και τελικά πολτοποιήθηκε. Ο Κώστας Νίτσος, όπως συνήθιζε, πέρασε από το τυπογραφείο όταν ολοκληρώθηκε η εκτύπωση του τεύχους, πήρε μερικά αντίτυπα από τα πρώτα βιβλιοδετημένα τεύχη για τον συνήθη εξονυχιστικό έλεγχο με τον οποίο αντιμετώπιζε κάθε έντυπο, αλλά και για την κατά προτεραιότητα αποστολή τους σε διαφημιζόμενους. Άμεσα, πριν την πολτοποίηση των τευχών, έστειλε κάποια αντίτυπα σε διαφημιζόμενους του τεύχους προκειμένου να δουν την εκτύπωση των διαφημίσεων.
Από τα αντίτυπα αυτά σήμερα είναι γνωστά δύο, ένα στη Βιβλιοθήκη του Μανόλη Αναγνωστάκη και το άλλο στη Βιβλιοθήκη του Πλάτωνα Μαυρομούστακου, από των οποίων την ψηφιοποίηση συγκροτήθηκε το τεύχος που αναρτάται εδώ (η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφιοποιημένων σελίδων προέρχεται από το αντίτυπο του Π. Μαυρομούστακου). Η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κρήτης ευχαριστεί θερμά τους κυρίους Ανέστη Αναγνωστάκη και Πλάτωνα Μαυρομούστακο για την πρόθυμη διάθεση και την ευγενική συμβολή τους στην ψηφιοποίηση των συγκεκριμένων αντιτύπων.
Δεδομένου ότι το τεύχος του 1967 δεν είχε κυκλοφορήσει, το τεύχος Γενάρη - Φλεβάρη 1973, που μετά την πενταετή διακοπή εγκαινίασε τη δεύτερη περίοδο του περιοδικού, αριθμήθηκε επίσης με τον αριθμό 31. -
Χρόνος ΣΤ', Τεύχος 31, Γενάρης - Φλεβάρης 1973
Τόμ. 6 Αρ. 31 (1973)Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος
Το “Θέατρο” εμφανίστηκε, πριν δέκα χρόνια, χωρίς μεγαλόστομους προγραμματισμούς. Περιορίστηκε σ’ ένα λιγόλογο Αστερίσκο. Η άφοβη επανάληψή του, κάθε χρόνο, φανέρωνε τη συνέπεια στη γραμμή του. Το ίδιο ξανακάνει και τώρα: «Δημιουργήσαμε - λέγαμε, και ξαναλέμε - ένα καινούριο όργανο στην υπηρεσία του Θεάτρου. Δε θα σπαταλήσουμε χώρο και χρόνο για επαγγελίες αμφίβολης πραγματοποίησης. Η μορφή και το περιεχόμενο του “Θεάτρου” δίνουν το ύφος και το ήθος του. Το Κοινό είναι σε θέση να τα εκτιμήσει. Μια μόνο υπόσχεση θα δώσουμε: Κι από τη νέα αυτή έπαλξη, θ’ αγωνιστούμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Πάθος, για την εξυγίανση και την άνοδο του Νεοελληνικού Θεάτρου». Για τη σημερινή επανεμφάνιση του “Θεάτρου” αρκούν δυο στοιχεία: Τα πέντε χρόνια της Ιστορίας του. Και τα πέντε, της σιωπής του. -
Τόμος Θ', Τεύχος 51-52, Μάης - Αύγουστος 1976
Τόμ. 9 Αρ. 51-52 (1976)Το "Θέατρο" βγαίνει μ' ένα παλιό του εξώφυλλο. Δεν είναι ... πρωτοτυπία. Ούτε ιδιορρυθμία. Και, φυσικά, δε γίνεται για ... οικονομία. Είναι σ τ ά σ η του περιοδικού. Στάση και π ρ ά ξ η, με βαθύτατο ηθικό νόημα. Το τεύχος 25, με τη φωτογραφία του Μπρεχτ στο εξώφυλλο, είχε κυκλοφορήσει το Φλεβάρη του 1966, για τα δεκάχρονα απ' το θάνατο του συγγραφέα. Δεν υπήρχε τότε, ακόμα, η σφραγίδα στο κούτελο! Για να την αποφύγει, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ ξόδεψε δέκα χρόνια της ζωής του. Πριν καλά καλά επικρατήσει ο ναζισμός, εκπατρίζεται. Εγκαταλείπει τη Γερμανία. Περνάει στην Αυστρία, στην Τσεχοσλοβακία. Φτάνει στο Παρίσι. Από κοντά ο Χίτλερ. Ανεβαίνει στη Δανία, στη Σουηδία, στη Φινλανδία. Εκεί ψηλά, - γράφει - στη Λαπωνία, απομένει ακόμα μια μικρή πορτούλα! Προλαβαίνει και την περνάει. Φτάνει στη Μόσχα. Διασχίζει τη Σοβιετική Ένωση και, μέσω Ουλάν Μπατόρ της Μογγολίας, καταλήγει στις Ενωμένες Πολιτείες. Εκεί τον βρίσκει η Επιτροπή Μακάρθυ. Γλυτώνει κι απ' αυτή. Πού να το φανταζόταν πως ο φασισμός θα τον περίμενε στην Ελλάδα, για να του βάλει -έντεκα χρόνια μετά θάνατον - τη βούλα κατακούτελα! Το τεύχος με το Μπρεχτ είχε κυκλοφορήσει προχουντικά και, φυσικά, αλογόκριτο. Με τη Δικτατορία του '67, κάθε έντυπο που 'χε κυκλοφορήσει χωρίς λογοκρισία, για να μπορέσει να ταχυδρομηθεί έπρεπε, προηγουμένως, να ελεγχθεί μήπως ήταν "ανατρεπτικού περιεχομένου". Η Υπηρεσία Ελέγχου Τύπου, μ' επικεφαλής κάποιον κύριο Ξιφτίλη, συνειδητά ή ασύνειδα, βρήκε -επιτέλους! - την ευκαιρία να βάλει τη φασιστική της βούλα, κατακούτελα στο Μπρεχτ! Πριν λίγες μέρες, κ' οι τρεις επικεφαλής της Χουντικής Λογοκρισίας -Ξιφτίλης, Βαμβακάς, Μελίστας- "επανήλθον εις το στράτευμα". Ο κ. Αβέρωφ το βρήκε φυσικό. Σα να μην είχε τρέξει τίποτα. Έμενε όμως, εχτός απ' τ' άλλα, η σφραγίδα στο κούτελο του Μπρεχτ. Ανατριχιαστική, άσβηστη, ανεξίτηλη. Για να συμβολίζει το αίσχος της Εφταετίας. Και να επισφραγίζει τις ευθύνες εκείνων που ανάλαβαν να "μας επαναφέρουν" στη ... Δημοκρατία. Για μας ήταν χρέος να την τυπώσουμε. Δε θελήσαμε έτσι να τιμήσουμε, μόνο, τη μνήμη του Μπρεχτ, είκοσι χρόνια από το θάνατό του. Θελήσαμε, περσότερο, ν α ε ν ι σ χ ύ σ ο υ μ ε τ η δ ι κ ή μ α ς μ ν ή μ η. Σαν Λαού και σαν Έθνους.
