Το παράδοξο της γνώσης περί της αλήθειας

Περίληψη

Ο Jacques-Alain Miller αναφέρεται στην πρόταση του Lacan η οποία ανταποκρίνεται σε μια μετατόπιση του ορισμού του ασυνειδήτου που έγκειται στο πέρασμα από τον ορισμό του ασυνειδήτου ως αλήθεια του υποκειμένου στον ορισμό του ασυνειδήτου ως γνώση. Το ασυνείδητο είναι αφομοιωμένο στην αλήθεια, η κατασταλμένη αλήθεια επιστρέφει ως γνώση… και την κρύβει. Η στιγμή όπου η αλήθεια καθορίζει τα όπλα της, καταγράφεται ως γνώση. Η αλήθεια είναι μη-γνώση. Αυτό υπονοεί ότι η αλήθεια δεν μπορεί να μαθευτεί… αλλά μιλιέται, περνά μέσω του στόματος του ομιλητή, χωρίς εντούτοις να ανήκει σε αυτόν. Μια γνώση είναι ουσιαστικά ένας πίνακας της αλήθειας. Περιλαμβάνει μια συγκεκριμένη έκφραση των σημαινόντων. Ο Lacan θεωρεί αυτό ως την πραγματική προϋπόθεση της καθιέρωσης του ψυχαναλυτή στα πλαίσια της ψυχαναλυτικής πράξης. Το 1966, Lacan έδωσε έμφαση στη φρίκη αυτής της αλήθειας, και επτά έτη αργότερα διατύπωσε τη φρίκη της γνώσης. Στην αντιμετώπιση της μη-γνώσης και της σχέσης του με τη φρίκη της αλήθειας, υπάρχει, σύμφωνα με τον Lacan, κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.