Ιδιωτικός βίος και κρατικός τομέας στο τέλος της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στις Μυκήνες - Η άποψη της Αρχιτεκτονικής

Abstract

Η διάκριση ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα και στις δραστηριότητες της κεντρικής εξουσίας στα ανακτορικά κέντρα της ηπειρωτικής Ελλάδας, ιδίως σε επίπεδο ευρημάτων, είναι ένα από τα πιο επίμαχα σημεία της Μυκηναϊκής αρχαιολογίας. Η κοινωνική και οικονομική διάσταση του προβλήματος είναι μιά πραγματικότητα, που επιδεινώνεται με την σιωπή της Γραμμικής Β, όσον αφορά την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Στις σύγχρονες με τον Μυκηναϊκό κόσμο Ασιατικές κοινωνίες, η δραστηριότητα ιδιωτών μέσα στα πλαίσια της ανακτορικής οικονομίας, ιδιωτών που ενεργούν τόσο για λογαριασμό της κεντρικής εξουσίας, όσο και για προσωπικό κέρδος, είναι δεδομένη (Foster 1987, 15-6; Renger 1979, 254; Zaccagnini 1977, 173). υσον αφορά την Μυκηναϊκή Ελλάδα, θα ήταν αναχρονιστικό να εξακολουθούμε να ερμηνεύουμε κάθε οικονομική πράξη ως μονοπώλιο της κεντρικής εξουσίας, και παρόλο που θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την πιθανότητα συνύπαρξης άλλων παράλληλων μορφών συναλλαγής, τα ανασκαφικά δεδομένα δεν είναι αρκετά καθοριστικά.
Ο χαρακτηρισμός ενός κτιρίου από καθαρά αρχιτεκτονική άποψη ως ανακτόρου ή ως ανακτορικού, εν αντιθέσει προς το καθαρά ιδιωτικό, είναι μιά πρόκληση. Παρά το γεγονός ότι η αρχιτεκτονική από μόνη της, δεν είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα που θέτουμε, προσφέρει όμως σοβαρές ενδείξεις προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση. Αν αυτές οι ενδείξεις χρησιμοποιηθούν σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα αρχαιολογικά δεδομένα, μας δίνεται η δυνατότητα να αποκτήσουμε μια πιο πλήρη και εμπεριστατωμένη άποψη για την δομή της προϊστορικής κοινωνίας.