Learning embodied narrative patterns of meaning-making: Nurturing human nature in school / Μαθαίνοντας τα ενσώματα αφηγηματικά πρότυπα δημιουργίας του νοήματος: Καλλιεργώντας την ανθρώπινη φύση στο σχολείο

Abstract

Education is participatory and embodied. It requires active participation from both teacher and learner to come together to co-create shared projects of discovery that allow meaning to unfold and develop between them as individuals. This paper advances theory on the intersubjective and embodied nature of meaning-making in teaching as constituted by narrative units. It considers the developmental progression of subjective meaning-making by the child from basic, exploratory movements first evident in the foetus and young infant, to the complex projects of serially organised movements in the young child. When made in intersubjective engagements, these projects develop meaning between individuals, generating cycles of learning within narrative episodes that incorporate affective, energetic, and intentional components. These schemas of engagement retain knowledge of their processes and become units, stories, held in the memory of their creators. After reviewing theory of intentional and participatory sense making, we examine two cases of non-verbal narrative patterns of engagement between teacher and child within Nurture Group practice, a special pedagogy that attunes to the affects and interests of children with ‘social emotional and behavioural difficulties’. Analysis of these cases of Nurture Group practice reveal narrative patterns that establish shared rhythm, affect, and body movement made in joint projects between teacher and child, which, on completion, generated shared joy and learning.

Η εκπαίδευση είναι συμμετοχική και ενσώματη. Απαιτεί ενεργή συμμετοχή τόσο από το δάσκαλο όσο και από το μαθητή προκειμένου και οι δυο να συν-δράμουν στην ανακάλυψη όσων επιτρέπουν το ξεδίπλωμα του νοήματος που παράγεται μεταξύ των δύο συντρόφων ως ατόμων. Η παρούσα εργασία προάγει/ενισχύει τη θεωρία της διυποκειμενικής και ενσώματης κατασκευής νοήματος αποτελούμενης από αφηγηματικές ενότητες. Τοποθετεί την ανάπτυξη της κατασκευής νοήματος από τις υποτυπώδεις κινήσεις διερεύνησης, οι οποίες πρωτο-εμφανίζονται στο έμβρυο και στο νεογνό, ως τις πιο περίπλοκες και σκόπιμες κινήσεις του μικρού παιδιού. Ό,τι λαμβάνει χώρα μέσα έσα στο διυποκειμενικό μοίρασμα, αποκτά νόημα για τους δύο συντρόφους, δημιουργώντας κύκλους μάθησης μέσα σε αφηγηματικά επεισόδια τα οποία εμπεριέχουν στοιχεία συγκίνησης, δράσης και σκοπιμότητας/εμπροθεσιμότητας. Αυτά τα σχήματα αλληλεπίδρασης πλαισιώνουν τη γνώση των διαδικασιών μέσα απο τις οποίες προήλθαν και αποτελούν μονάδες που διατηρούνται στη μνήμη των δημιουργών τους. Μετά απο μια ανασκόπηση της θεωρίας της εμπρόθετης και συμμετοχικής κατασκευής νοήματος, θα μελετήσουμε δυο περιπτώσεις μη-λεκτικών αφηγηματικών προτύπων. έτσι όπως αυτά ξεδιπλώνονται μέσα από την αλληλεπίδραση δασκάλου- παιδιού στα πλαίσια της τεχνικής της Ομάδας Ανατροφής (Νurture Group), μιας ειδικής παιδαγωγικής μεθόδου η οποία εναρμονίζεται με τις συγκινήσεις και τα ενδιαφέροντα των παιδιών που παρουσιάζουν κοινωνικο-συναισθηματικές και συμπεριφορικές δυσκολίες. Η ανάλυση των περιπτώσεων της Ομάδας Ανατροφής αποκαλύπτει τα αφηγηματικά πρότυπα τα οποία εγκαθιδρύουν το μοιρασμένο ρυθμό, τη συγκίνηση και την κίνηση του σώματος και εκδηλώνονται στις από κοινού δράσεις δασκάλου- παιδιού, και που με την ολοκλήρωσή τους προσφέρουν ευχαρίστηση και στους δύο και οδηγούν στη μάθηση.