The theory of Intersubjectivity may explain aspects of Specific Language Impairment / Η θεωρία της Διυποκειμενικότητας πιθανόν να εξηγεί χαρακτηριστικά της Ειδικής Γλωσσικής Διαταραχής

Abstract

This study aims to highlight the role of intersubjective communication in the manifestation of Specific Language Impairment (SLI), which has been considered as a modular psychological disorder of cognitive functions for language. Participants in our investigation were 5 children (4 boys and 1 girl) diagnosed with Expressive SLI (SLI-E) and 5 typically developing (TD) children matched for age (range 4 to 6 years, mean age 5 years), gender, visuo-spatial abilities and receptive language. Play behaviours were assessed from video recordings of spontaneous mother-child interactions in a semi-structured situation taking place at home. Results demonstrated that, compared to TD children, children with SLI-E exhibited significantly more spontaneous functional play, as well as more solitary play. On the other hand, children in the clinical group showed significantly less cooperative play and less pretend play. Moreover, while in TD children aspects of pretend play are positively correlated with aspects of language production, no such associations were detected in the SLI group. Thus, it is concluded that children with SLI may exhibit deficiencies in age-appropriate play behaviors, which in turn reveal difficulties in shared intentionality. These findings are accounted for by the Theory of Intersubjectivity (ToI), which contrasts with the Theory of Mind (ToM) explanation, and suggests that the development of language is based on the direct mutual understanding of intentions, purposes and feelings, as explored in play, and then, as a secondary process, on the sharing of arbitrary purposes regarding actions on objects, and their representation in speech.

Η παρούσα μελέτη στοχεύει στη διερεύνηση του ρόλου της διυποκειμενικής επικοινωνίας στην εκδήλωση της Ειδικής Γλωσσικής Διαταραχής (ΕΓΔ), η οποία παραδοσιακά θεωρείται ως μία διαταραχή των γνωστικών λειτουργιών που σχετίζονται αποκλειστικά και μόνον με τη γλώσσα. Στη μελέτη συμμετείχαν 5 παιδιά (4 αγόρια και 1 κορίτσι) με διάγνωση ΕΓΔ Έκφρασης (ΕΓΔ-Ε) και 5 Τυπικά Αναπτυσσόμενα (ΤΑ) παιδιά αντίστοιχης ηλικίας, φύλου, οπτικο-χωρικών ικανοτήτων και ικανοτήτων κατανόησης της γλώσσας. Οι συμπεριφορές παιχνιδιού αξιολογήθηκαν σε μαγνητοσκοπήσεις αυθόρμητων αλληλεπιδράσεων μητέρας – παιδιού σε ημι-δομημένη συνθήκη, η οποία έλαβε χώρα στο σπίτι. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, σε σύγκριση με τα ΤΑ παιδιά, τα παιδιά με ΕΓΔ-Ε εκδήλωσαν στατιστικά σημαντικά συχνότερα λειτουργικό παιχνίδι καθώς και μοναχικό παιχνίδι. Από την άλλη πλευρά, τα παιδιά της κλινικής ομάδας εκδήλωσαν στατιστικά σημαντικά λιγότερο συνεργατικό παιχνίδι και παιχνίδι προσποίησης. Επιπλέον, ενώ στα ΤΑ παιδιά ορισμένες διαστάσεις του παιχνιδιού προσποίησης παρουσιάζουν στατιστικά σημαντική θετική συσχέτιση με διαστάσεις της παραγωγής της γλώσσας, τέτοιου είδους συσχετίσεις δεν διαπιστώθηκαν στα παιδιά με ΕΓΔ-Ε. Συνεπώς, φαίνεται ότι τα παιδιά με ΕΓΔ εκδηλώνουν ελλείμματα σε συμπεριφορές παιχνιδιού που αντιστοιχούν στην ηλικία τους, τα οποία υποδηλώνουν δυσκολίες στο διυποκειμενικό μοίρασμα προθέσεων και συναισθημάτων. Τα ευρήματα αυτά ερμηνεύονται από τη Θεωρία της Διυποκειμενικότητας, σύμφωνα με την οποία η ανάπτυξη της γλώσσας βασίζεται στην άμεση αμοιβαία κατανόηση, προθέσεων, στόχων και συναισθημάτων, τα οποία αποκαλύπτονται στο παιχνίδι, και ακολούθως στο μοίρασμα αυθαίρετων στόχων οι οποίοι σχετίζονται με ενέργειες σε αντικείμενα. Πρόκειται για θέση που έρχεται σε αντίθεση με τη Θεωρία του Νου.