The intersubjective motives of play: The case of autism / Τα διυποκειμενικά κίνητρα του παιχνιδιού: Η περίπτωση του αυτισμού

Abstract

A deficit in spontaneous or self-generated play, particularly in what is conceived as ‘symbolic’ or representational play, has been identified as core deficit of young children with autism. Most empirical research on the behavior of children with autism has relied on tests of their cognitive development as individual thinkers who must learn to recognize conventional meanings. This leads to the special attention given to ‘symbolic’ play, while socio-emotional or relational functions of play are left unattended.
In contrast, developmental research with typically developing children brings abundant evidence that inter-personal relatedness depends on mutual awareness of intentions with feelings between the child and other persons, with shared joy in purposeful movement, and that affectionate sharing is an essential element of play from birth prior to the capacity for metarepresentation of experiences. In early infancy an emotional ‘primary intersubjectivity’ regulates playful ‘proto-conversations’ with voice and gesture, before sharing of imaginative actions in games and tasks, which is a prerequisite for later development of the cognitive abilities of language and story-telling that specify arbitrary meanings.
Taking in mind the evidence on the shared enjoyment of play by typically developing children, and its contribution to the invention of shared meanings, we explore comparable studies with children with autism to bring new light to our understanding of what is atypical in the developmental pathway that might lead to problems with interpersonal awareness, intimate relationships, and with mastery of representational skills.

Τα παιδιά με αυτισμό αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στο αυθόρμητο παιχνίδι και κυρίως στο συμβολικό παιχνίδι, ή στο παιχνίδι αναπαράστασης, και οι δυσκολίες αυτές συνιστούν ένα πρωτογενές στοιχείο της διαταραχής στον αυτισμό. Ένα μεγάλο μέρος της έρευνας για τη συμπεριφορά των παιδιών με αυτισμό έχει βασιστεί σε μετρήσεις της γνωστικής ανάπτυξης αντιμετωπίζοντας τα παιδιά αυτά ως μοναχικούς στοχαστές που πρέπει να μάθουν να αναγνωρίζουν συμβατικές έννοιες. Υπό το πρίσμα αυτό δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο συμβολικό παιχνίδι ενώ οι κοινωνικο-συναισθηματικές και οι διαπροσωπικές συνιστώσες του παιχνιδιού παραμερίζονται.
Σε αντίθεση, η έρευνα με τυπικώς αναπτυσσόμενα παιδιά έχει προσφέρει άφθονες μαρτυρίες ότι το συγκινησιακό μοίρασμα αποτελεί ένα κύριο στοιχείο του παιχνιδιού που προϋπάρχει της γέννησης και προηγείται της ικανότητας για μετα-αναπαράσταση των βιωμάτων. Πιο συγκεκριμένα, τα νεαρά βρέφη διαθέτουν μια έμφυτη ικανότητα πρωτογενούς διυποκειμενικότητας, δηλαδή μια διεργασία κατά την οποία συντελείται μεταβίβαση των κινήτρων, των συγκινήσεων, των προθέσεων και των προσδοκιών μεταξύ των δυο συντρόφων. Αυτή η έμφυτη ικανότητα για διυποκειμενικότητα ρυθμίζει τις παιγνιώδεις πρωτοσυνομιλίες με φωνητικές εκφράσεις και χειρονομίες και προηγείται του μοιράσματος των πράξεων με φαντασία στο παιχνίδι και στις δομημένες δραστηριότητες, το οποίο είναι προαπαιτούμενο για τη μετέπειτα ανάπτυξη των γνωστικών ικανοτήτων της γλώσσας και της αφήγησης ιστοριών. Λαμβάνοντας υπόψη τα ευρήματα για το μοίρασμα της ευχαρίστησης στο παιχνίδι σε τυπικά αναπτυσσόμενα παιδιά και της συνεισφοράς του μοιράσματος στην ανάδυση κοινών εννοιών, διερευνούμε ανάλογες μελέτες σε παιδιά με αυτισμό για να κατανοήσουμε καλύτερα την άτυπη ανάπτυξη στο χρόνο, η οποία πιθανότατα οδηγεί σε δυσκολίες στην διαπροσωπική επίγνωση, στις πολύ στενές σχέσεις και στην κατάκτηση της ικανότητας για αναπαράσταση.